Ուռուցքով հիվանդները հիմնականում ագրեսիվ բուժում են ստանում: Շատերը քիմիքթերապիան և ճառագայթային բուժումն ավելի ծանր են տանում, քան հենց հիվանդությունը: Իհարկե, այդպիսի բուժումը հյուծում է օրգանիզմը: Կլինիկայից դուրս գրվելուց հետո հիվանդներին երկարատև վերականգնում է սպասվում՝ ինչպես ֆիզիկական, այնպես էլ` հոգեբանական:

Ճիշտ սնուցում

Չարորակ ուռուցքների համակցված բուժումից հետո օրգանիզմի վերականգնումը երկարատև և ծանր գործընթաց է, որն առանց մասնագետների օգնության գրեթե անհնար է: Համալիր վերականգնման մեջ մտնում են ֆիզիոթերապիան, բուժական ֆիզկուլտուրան և հոգեթերապիան: Այս ամենը թույլ է տալիս կանխել հիմնական բարդությունները և բարելավել կյանքի որակը:

Ագրեսիվ բուժումից հետո արագ վերականգնվելու և քիչ կողմնակի ազդեցություններ ստանալու նպատակով խորհուրդ է տրվում քիմիաթերապիայի և ճառագայթային բուժման ընթացքում հաճախ լինել մաքուր օդում և լիարժեք սնվել: Սպիտակուցների, ճարպերի, ածխաջրերի հարաբերակցությունը պետք է լինի 1:1:4: Անհրաժեշտ է բավարար քանակությամբ հեղուկներ ընդունել՝ օրական 2-2,5լ, շատ շարժվել: Բուժական ֆիզկուլտուրան թույլ է տալիս զգալիորեն բարձրացնել կյանքի որակը, բարելավել ինքնազգացողությունը, հաղթահարել դեպրեսիան: Ապացուցված է, որ բուժական ֆիզկուլտուրան՝ աէրոբ ծանրաբեռնվածությամբ (արագ քայլ, վազք և այլն) բարձրացնում է լեյկոցիտների, թրոմբոցիտների և հեմոգլոբինի  մակարդակը պոլիքիմիաթերապիայի ֆոնին: Նույնը կարելի է ասել նաև ծանր վիրահատական միջամտության մասին: Բացառություն է կազմում բուժական ֆիզկուլտուրան: Այն կախված է վիրահատական բուժման տեսակից և ծավալից:

Նախավերականգնողական շրջան

Այժմ ուռուցքաբանության մեջ առավել արդիական է նախավերականգնողական շրջանը, վերականգնողական բուժումն իրականացվում է չարորակ նորագոյացության ախտորոշման պահից մինչև բուժման ավարտը: Դա օգնում է ավելի արագ վերականգնվել: Վիրահատությունից 1-2 շաբաթ առաջ սկսվում է բուժական ֆիզկուլտուրան (շնչառական մարմնամարզություն, կազդուրիչ մարմնամարզություն), մերսում: Վիրահատությունից առաջ դա լավացնում է սիրտ-անոթային և շնչառական համակարգի աշխատանքը, հնարավորություն տալիս հիվանդին շնչել: Այն ուղղված է ներ- և հետվիրահատական սիրտ-անոթային և վարակիչ հիվանդությունների բարդությունների կանխարգելմանը: Հիվանդների հետ մշակվում է նաև բուժական ֆիզկուլտուրայի կոմպլեքսը, որը պետք է իրականացվի վիրահատությունից հետո: Անհրաժեշտության դեպքում հիվանդին սովորեցնում են քայլել հենակներով, քայլակներով, ուղղահայաց դիրքին անցնելու ճիշտ եղանակին: Այդ ժամանակ աշխատանքին միանում է նաև հոգեբանը, որը թույլ է տալիս վիրահատական բուժման գնալ համապատասխան տրամադրությամբ: Քիմիաթերապիայի դեպքում հիվանդները սկսում են զբաղվել բուժական ֆիզկուլտուրայով: Հնարավոր է վերջինիս ինչպես ինքնուրույն իրականացումը, այնպես էլ` հատուկ խմբերում:

Այդ ամենից զատ, իրականացվում է հիվանդների հոգեբանական և սննդային աջակցություն: Յուրաքանչյուր շաբաթ դիտարկվում են հնարավոր կողմնակի ազդեցությունները, որոնք շտկվում են ինչպես դեղերով, այնպես էլ ֆիզիոթերապիայի եղանակներով (ինհալացիա, ցածր հաճախության մագնիսաբուժություն, ցածր ինտենսիվության լազերաբուժություն և այլն):

Ճառագայթային բուժման ժամանակ բուժական ֆիզկուլտուրայի հետ միասին, առաջին սեանսից սկսած, նշանակվում է մագնիսա-լազերային բուժում: Այդպիսով, իրականացվում է ճառագայթման հետևանքով մաշկային բարդությունների առաջացման կանխարգելում: Գլխի և պարանոցի շրջանի ճառագայթման դեպքում նշանակվում է ցածր ինտենսվության լազերաբուժություն, որը նվազեցնում է այնպիսի բարդությունների առաջացումը, ինչպիսիք են` ճառագայթային մուկոզիտը և ստոմատիտը: 

Հետվերականգնողական շրջան

Ըստ Ուռուցքաբանության ամերիկյան միության տվյալների, միայն բուժական ֆիզկուլտուրան բավարար չէ ծանր կատեգորիայի հիվանդների լիարժեք վերականգնման համար: Ռեաբիլիտացիան, բացի բուժական ֆիզկուլտարան, պետք է իր մեջ ներառի ինչպես ֆիզիոթերապիա, այնպես էլ` հոգեթերապիա:

Բուժումից հետո արագ վերականգնմանը կարող է նպաստել հենց հիվանդը: Ճիշտ սնուցումը, ռեժիմին հետևելը, ֆիզիկական ակտիվությունը թույլ կտան բարելավել ինքնազգացողությունը: Ցանկացած քաղցկեղային հիվանդություն պահանջում է խիստ սննդակարգ: Պետք չէ դրա մասին մոռանալ նաև բուժման ավարտից հետո: Սնուցմանը վերաբերող խորհուրդները տալիս է օնկոլոգ-ռեաբիլիտոլոգը:

Ընտանիքի և հոգեբանի աջակցությունը

Ծանր բուժումից հետո արագ վերականգնվելուն նպաստում են դրական հույզերը և հաղթանակի վրա կենտրոնացումը: Ընտանիքը ևս շատ կարևոր դեր է խաղում վերականգնման հարցում: Պետք չէ մոռանալ հոգեբանական օգնության մասին: Հիվանդներին խորհուրդ է տրվում փորձել ապրել նորմալ կյանքով և չմտածել հնարավոր կրկնությունների մասին: Այդպիսի վախերի առկայությունը նորմալ է, քանի որ հիվանդը շատ բաների միջով է անցել, հիվանդությունն առաջացել է անսպասելի: Այնպիսի զգացողություն է, որ հիվանդությունն է ղեկավարում հիվանդին, և հարկ է նորից ամեն ինչ հսկողության տակ վերցնել: Հարկ է ձգտել օպտիմալացնել կյանքը, փորձել առաջարկել այն, ինչ նա կարող է անել տվյալ պահին: Առաջին հերթին այցելել բժշկին, սակայն ոչ ավելի հաճախ քան պետք է. կես տարին մեկ անգամ: Բժշկին պետք է տալ հուզող բոլոր հարցերը, ստանալ բոլոր հուզող հարցերի պատասխանները, տագնապը հանել, և հասկանալ, թե ինչ պետք է անել այնուհետև:

Հետո օնկոհոգեբանները գնահատում են հիվանդի ռեսուրսները, պարզում, թե ինչը կարող է նրան աջակցել և հենարան դառնալ: Միգուցե ցանկանում են նկարել սովորել, զբաղվել ձիասպորտով, որևէ այլ տեղ հաճախել: Բուժումից հետո այդ ցանկություններն իրականացնելու իսկական ժամանակն է, այսինքն, պետք է հիվանդն ապրի ինքն իր համար: Շատ հիվանդներ այդ ժամանակ սկսում են գործել, նկարել, կարել: Ստեղծագործելը ուրախություն է բերում և շեղում է տխուր մտքերից՝ յուրահատուկ զգացողություն առաջացնելով:

Եթե հիվանդն ի վիճակի է, հարկավոր է հնարավորինս շուտ աշխատանքի դուրս գալ, թեկուզ կես դրույքով: Չարժե տանը նստել, այդպես հիվանդը հեշտությամբ դեպրեսիայի մեջ կարող է ընկնել, կյանքն ավարտված համարել և այլևս ոչ մի լավ բան սպասի: Հարկ է դիմել հոգեբանի խորհրդատվության, կամ միանալ աջակցության խմբերին: Հիվանդը շփվում է նրանց հետ, ովքեր արդեն անցել կամ նոր են սկսում այդ ճանապարհը: Շատերի համար կարևոր է հասկանալ, որ նրանք միասին են և ոչ միայնակ: